بررسی بازی The Blackout Club

تقریبا همه بچه‌ها در سنین پایین با دوستان نزدیک خود یک گروه ویژه تشکیل می‌دهند که هدف این گروه انجام کارهایی عجیب و غیرواقعی مثل مبارزه‌ با هیولاها و آدم فضایی‌هاست! در چنین سناریوهایی معمولا والدین نقش آدم بدهای داستان را ایفا می‌کنند چون با قوانینی که وضع می‌کنند، جلوی بیدار ماندن بیش از اندازه و بازی کردن تا دیر وقت را می‌گیرند. بازی The Blackout Club براساس چنین ایده‌ای طراحی شده و بازی‌سازان استودیوی Question در این بازی تلاش کرده‌اند تا آن حس و حال بازی‌های گروهی کودکانه را در قالب یک بازی ویدئویی به تصویر بکشند اما تفاوت اینجاست که در عالم این بازی، خطر واقعی و مرگبار است!

در بخش آموزشی The Blackout Club که حکم روایت داستانی آن را هم دارد، بازیکن در نقش یکی از اعضای گروهی مخفی متشکل از نوجوانان که با هدف نجات شهر از پلیدی ناشناخته‌ای که بر روی آن سایه انداخته، وارد این دنیا می‌شود. تعدادی اسناد و مدارک برای اثبات اینکه هر شب، شهر تحت کنترل نیروهایی پلید قرار می‌گیرد در اختیار شخصیت تحت کنترل قرار دارد و او قصد دارد تا با رسیدن به مقر اصلی گروه، این اطلاعات را در اختیار دنیای خارج از شهر بگذارد اما نیروهای دشمن ظاهرا از این قصد و نیت او با خبر شده‌اند و در تلاشند تا او را گرفتار کنند.

این بخش با وجود کوتاهی و با توجه به اینکه کاملا در خدمت آموزش بازیکنان برای یادگیری سیستم‌های The Blackout Club است، از فضاسازی جذابی برخوردار بوده و کشش خیلی خوبی به عنوان بخش داستانی یک عنوان در اصل کاملا آنلاین برخوردار است و در کنار اینکه به طور کامل بازیکن را با گیم‌پلی آشنا می‌کند، او را با فضای حاکم بر شهر به طور کامل آشنا می‌کند. بعد از پایان این بخش ابتدایی، کنترل یک عضو جدید و بی نام و نشان باشگاه خاموشی در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد و از اینجا دیگر به آن صورت خبری از روایت داستان نیست و صرفا در خلال مراحل، بخشی از رمز و راز دنیای بازی قابل کشف است.

هسته اصلی گیم‌پلی The Blackout Club، یک عنوان مخفی‌کاری کوآپ به حساب می‌آید اما امکان بازی کردن تمام ماموریت‌های آن به صورت فردی وجود دارد. از میان مجموعه سلاح‌های موجود در واگن متروکه‌ای که مقر اصلی باشگاه خاموشی به حساب می‌آید، یک مجموعه را بر اساس سبک بازی خود انتخاب می‌کنید و یا به بازی دیگران اضافه می‌شوید و یا اینکه بازی خودتان را ایجاد می‌کنید و امکان اضافه شدن دیگران به آن را فراهم می‌کنید. در ابتدا فقط یک محیط برای انجام ماموریت‌ها در دسترس است اما با افزایش سطح، بخش‌های جدیدتر، دشمنان بیشتر و مواردی از این قبیل در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد.

دو مجموعه قدرت هم برای بازیکن وجود دارد که با پیشرفت سطح، امکان دسترسی به قدرت‌های مبارزاتی قوی‌تر و آیتم‌های فرعی بیشتر فراهم می‌شود. در طول هر ماموریت هم با گشت و گذار در محیط و پیدا کردن صندوق‌های کمکی می‌توان به آیتم‌های بیشتری برای پیشبرد راحت‌تر هر ماموریت دسترسی پیدا کرد. در ابتدای کار به دلیل ساختار تصادفی ماموریت‌ها و اهداف آن‌ها، این احساس ایجاد می‌شود که قرار است The Blackout Club تا آخرین لحظه تازگی خود را حفظ کند اما بعد از چند ساعت با همان ماموریت‌های تکراری اولیه رو به رو می‌شویم با این تفاوت که مثلا باید اهداف 3 ماموریت ابتدایی را در قالب یک ماموریت طولانی و تا حدودی بی منطق، انجام دهیم.

برگ برنده The Blackout Club بدون شک بازی کردن آن به صورت کوآپ است. تقسیم کار برای انجام اهداف، دسترسی به تمامی سلاح‌ها و کمک به یکدیگر برای رهایی از دست دشمنان باعث می‌شود تا بازی روی اصلی خودش را بازیکن نشان دهد. البته بازی کردن با افراد غریبه به حد زیادی از این لذت شما می‌کاهد چون خیل عظیمی از بازیکنان هنوز درک درستی از واژه کوآپ ندارند. مشکل دیگر این بخش در حال حاضر کمبود بازیکنان است که البته به دلیل عدم عرضه نهایی بازی قابل چشم‌پوشی است ولی اگر سازندگان به جای نسخه پلی استیشن 4، کد نسخه رایانه‌های شخصی را در اختیار ما قرار داده بودند، مطمئنا لذت بیشتری از بازی می‌بردیم چون این عنوان نزدیک به یک سال است که به صورت Early Access روی پلتفرم استیم عرضه شده و مطمئنا بازیکنان بیشتری روی این پلتفرم وجود دارند که امکان همراهی با آن‌ها محیاست.

در بخش گرافیک، The Blackout Club عملکرد بسیار ضعیفی دارد. از طراحی کاملا مشابه اکثر محیط‌ها تا سطح پایین بودن تکسچرها و از آن بدتر انیمیشن‌های دشمنان و همراهان، تقریبا تمام بخش‌های بصری در سطحی پایین و غیرقابل قبول قرار دارند. نور پردازی هم برای عنوانی که بیشتر زمان‌های خود را در تاریکی به سر می‌برد و نور نقش مهمی در بازی موش و گربه آن دارد، بسیار ضعیف انجام گرفته و این ضعف گهگاه محاسبات بازیکن را مختل می‌کند. در نقطه مقابل موسیقی متن قرار دارد که کاملا در ایجاد فضای رعب و وحشت موفق عمل کرده با این وجود، بعد از چند ساعت مثل گیم‌پلی حس تکراری بودن پیدا می‌کند. صداگذاری حداقلی بازی هم از کیفیت بسیار خوبی برخوردار است، هر چند اکثر صداپیشگان شخصیت‌های نوجوان به طور واضحی افراد بزرگسال هستند.

The Blackout Club بدون شک باید به صورت چند نفره تجربه شود چون تجربه فردی آن به سرعت تکراری شده و موفقیت در انجام برخی ماموریت‌ها، به صورت تک نفره سخت و بی دلیل وقت‌گیر است. در بخش گرافیک بدون شک با یک شکست کامل رو به رو هستیم ولی موسیقی تا حدی این مسئله را جبران کرده است. در انتها اگر دوستانی دارید که پایه چنین تجربه‌ای هستند، به سراغ این بازی بروید وگرنه تجربه تنهایی آن لذت چندانی ندارد.